Barbie mnie oszukała. Po duecie Gerwig i Baumbach – i zapowiedziach ich dzieła – spodziewałem się wielu rzeczy: porządnego, ale nienachalnego feminizmu, lekkości i, przede wszystkim, dziesiątek ton wściekłego różu. Nie byłem gotowy jednak na upchnięcie w ten pozorny, plastikowy świat heglowskiej dialektyki czy (być może trop nietrafiony) campbellowego monomitu.  więcej

Kilka miesięcy przed premierą „Barbie” w reżyserii Greta Gerwig rozpoczęła się wielka akcja marketingowa, w którą zaangażowali się również zwykli odbiorcy, ludzie niezwiązani w żaden sposób z produkcją filmu. Miesiąc przed premierą Internet został dosłownie zalany memami, amatorskimi trailerami filmu i przeróbkami (dodatkowo w klimacie „Barbieheimera” – połączenia filmów „Barbie” i „Oppenheimer", mających premierę tego samego dnia). Tak szeroko zakrojona akcja promocyjna przyniosła swoje efekty – już w pierwszym tygodniu od premiery twórcy zarobili na filmie ponad pół miliarda dolarów. Jednak, czy sam film jest naprawdę tego wart? więcej

Zacznijmy od przyjrzenia się samym Barbie, wszak to one stanowią istotę Barbielandu. Nazwanie każdej z bohaterek tym samym imieniem było zabiegiem niegłupim i zabawnym, potencjałem zarówno do wielu gagów, jak i do przemyśleń. Mamy więc Barbie-prezydentkę, Barbie-lekarkę, Barbie-syrenkę czy Dziwną Barbie. Na tym jednak dobre pomysły się kończą, ponieważ poza główną bohaterką żadna lalka nie została obdarzona przez scenarzystów więcej, niż jedną cechą. Barbieland zamieszkują też Kenowie. Czy się zajmują? To świetne pytanie. więcej